عایق­ های تبلیغ دینی بسیار زیاداند. آن‌ها را می ­توان از بعد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، خانوادگی، رسانه ای و...بررسی کرد.
برخی از عایق­ ها نادانسته یا بر اثر اهمالکاری، از سوی خود طلاب و مراکز حوزوی ایجاد شده‌است،
برخی از عایق­ ها توسط دشمنان، منافقان و افراد مغرض ساخته و پرداخته می­ شوند
و برخی هم توسط مؤمنین نادانسته به وجود می ­آیند که بدون تحقیق و پرسش از کارشناسان مذهبی مطالبی نقل می­ کنند که خواسته دشمن است و مطابق با واقع نیست.

برخی از عایق ­های تبلیغی عبارتند از:

- تنـدخـویی،
- انتقادناپذیری،
- صله رحم نکردن،
- عبوس و اخمو بودن
- تقوای سیاسی نداشتن،
- عدم پاسخگویی به شبهات،
- عدم اهتمام بـر تربیت فرزند،
- رعایت نکردن آداب اجتماعی،
- باورهـای غلـط دربارة طلبگی،
- اشرافی­ گری و تجمـل­ گـرایی،
- شکاف بین مداحان و روحانیون،
- قرار گرفتن در «موضع تهمت»
- استـدلال­ های احساسی بی موقع،
- اصرار بر صدر نشستن در جلسات،
- معاشرت با مرفهان بی­ درد و بی­ قید،
- شکاف و اختلاف بین علما و طلاب،
- عیادت بیمـاران دوستـان و آشنا نرفتن،
- ناآراستگی سر و صورت و پوشش و لباس،
- ناهماهنگی و ناهمخوانی بین کردار و گفتار،
- ابزار دست افراد سیاسی بی­دین قرار گرفتن،
- عدم پاسخ­گویی شفاف به مغالطه­ های دشمن،
- اجتناب از گفتن نمی­ دانم در جایی که نمی­ داند،
- اهل شور و مشورت نبودن در کارهای فرهنگی،
- عدم معاشرت و همدلی با فقرا و افراد کم درآمد،
- اوقات فراغت زیاد و کم­کاری در حوزه کاری خـود،
- مقابل به مثل کردن در ارتباط با افراد ناسزاگو و فحاش،

فاصله گرفتن محل زندگی و درس طلاب از مـردم و بـازار،
- بیان شبهات و نداشتن مهارت و تخصص در پاسخگویی به آن،
- شـوخی­ ها و مزاح­ های غیراخلاقی و خندیدن به چنین شوخی­ ها،
- آب به آسیاب دشمن ریختن با فاصله گرفتن از برادران اهل تسنن،
- فاصـله گرفتن از کتاب و مطالعه و پرداختن به کارهای اقتـصادی،
- رعایت نکردن نوبت دیگران به خاطر احترام ناشیانة نانوا یا پزشک و...،
- اجتناب از «ارجاع دادن» به روحانیون متخصص در جایی که نمی­ داند،
- عدم رعایت اخـلاق مناظره، نقد کردن^[1]، و سخـنرانی، تدریـس و پژوهش،
- بی­ توجهی به روحانیون دیگر و احترام نگذاشتن(گفتاری و رفتاری) به بزرگان دین،
- امر به معروف و نهی منکر بدون توجه لطائف روان‌شناختی «مراتب» و «شرایط» آن
- قبول مناظرات بدون احاطه کافی بر اسلام و مهارت­ها و فنون مناظره و مغالطه دشمن،
- متکلم وحده شدن و مجال صحبت کردن و پرسیدن به طرف مقابل ندادن (ضعف مهارت شنیدن)،
- ورود به حوزه غیر تخصصی( به جای مشـاورة اخلاقی و تربیتی) مشاورة روان‌شـناختی و بالـینی دادن
- بیان شبهه در یک جلسه و پاسخ در جلسات بعدی(ممکن است فردی در جلسه بعد حاضر شرکت نکند)،
- شرکت در جشن و مراسم­ هایی(مانند عروسی های مبتذل و عیدالزهراء گناه آلود) که با اخلاق و شرع منافات دارد،
- اجازه سخنرانی دینی به آقایان و خانم­ هایی دادن که تخصص دینی ندارند و نظرات شخصی را به نام دین بیان می­ کنند،
- فعالیت­ های اقتصادی و سازندگی دینی(ساخت مسجد، ورزشگاه، درمانگاه، و...) بدون اعلام این که هزینه ­های این کار از کجا تأمین می­ شود،
- و....


تذکر
باورهای غلط دو قسم اند. برخی صریح و برخی غیرمصرح و ضمنی هستند. که در ادامه هنگام مطالعه یکی یکی آنها را مشخص شود.

منبع: محمدحسین قدیری، روان شناسی و تبلیغ غیر مستقیم( عایق های تبلیغی با تأکید بر باورهای غلط، کتابخانه سایت گفت و گوی دینی

[1]. در جمع نباید به دیگری تذکر دهیم، نصیحت پی در پی در یک جلسه مضر است، قبل از نقد از قند بیان صفات مثبت او شروع کنیم، محترمانه و صمیمانه باشد، بهتر است غیر مستقیم باشد، بعد از نقد برای کاهش فشار روحی رابطة صمیمانه داشته باشیم، مهارت شنیدن را در خود تقویت کنیم و...