در مقدمه این کتاب می خوانیم :

امام علی(ع):انسان کامل کسى است که

گفتار جدّى او بر شوخى ‏هایش غالب باشد.^[1]

مقدمه

گفت: واقعا این قدر وقت داری که کتاب شوخ‌طبعی بنویسی؟

گفتم: متأسفم از این که به این ابزار به این مهمی حتی از نگاه بسیاری از کارشناسان هم این قدر بی‌‌توجهی می‌شود. شنیده‌ای می‌گویند گره‌ای که با دست باز می‌شود چرا با دندان باز کنیم؟

گفت: بله.

گفتم: شوخ‌طبعی و طنز متعادل باز کردن گره‌های کور با دست هنر است. با شوخی و طنز می‌توان شاد شد و شاد کرد، یادگرفت، یادداد، تربیت و تبلیغ کرد و بدون مقاومت و زخمی کردن دلی انتقاد کرد. با طنز و شوخی می‌توان در برابر جنگ نرم دشمن سخت ایستاد و مبارزه کرد، می‌شود با آن ارشاد و امربه معروف و نهی از منکر کرد؛ آقای قرائتی می‌فرمود وقتی می‌خواهیم چیزی را در گونی بریزیم برای این که جا باز کند آن را تکانی می‌دهیم، در آموزش و تبلیغ دینی وقتی مخاطب خسته است، شوخی به موقع سبب می‌شود ذهنش جا باز کند و خستگی از تنش برود. در آموزش و پرورش شوخی مانند گره زدن طناب قایق به اسکله حافظه درازمدت است تا مطالب و باورها تثبت شود و فرار نکند، بنابراین شوخی را باید جدی‌تر بگیریم به برکت آن بوده که حافظه پیرمردان ما هنوز گل‌فاتحه و یادبود نثار مرحرم کافی(ره) می‌کنند.

چند وقت پیش آمد یکی دست من را ببوسد به او گفتم تو از پیامبر هم بالاتری چون او دست کارگر را بوسید تو دست بی کار را هم بوسیدی.

البته من بی کار نیستم. فکر نکنم هیچ معلم و دانشجویی به اندازه من کار کند دیروز 7 سخنرانی داشتم نگید بهت پول می دهندت ها

شش تاش رایگان بود

استاد قرائتی

بوسیدن دست کارگر

قرار بود در نماز جمعه شیراز صحبت کنم. امام جمعه فرمود: امروز کارگران نمونه مىآیند، شما آنان را تشویق کنید. عرض کردم شما باید...، ایشان اصرار کرد، پذیرفتم. در پایان سخنرانى گفتم: من سالها این حدیث را براى مردم خوانده ام که پیامبر صلّى الله علیه وآله دست کارگر را مىبوسید، لذا کارگران نمونه را دعوت کردم به جایگاه و دست آنها را بوسیدم، بعد مردم گفتند: این دست بوسى شما که به روایت عمل کردى، اثرش بیشتر از سخنرانى بود.

منبع: خاطرات، محسن قرائتی

بوسه بر دست قرائتی !

احکام ورزش و ورزشکاران